Φλεβική ανεπάρκεια και θεραπεία

Η φλεβική ανεπάρκεια, που πολλές φορές αναφέρεται λανθασμένα από τους ασθενείς ως φλεβίτιδα, είναι η δυσκολία των φλεβών να επιστρέφουν το αίμα από τα πόδια στην καρδιά. Καθώς το αίμα «εκτοξεύεται» προς τα πάνω γυρίζει προς τα κάτω λόγω της βαρύτητας. Γι’ αυτό υπάρχουν μέσα στις φλέβες «βαλβίδες», που ενώ επιτρέπουν στο αίμα να πηγαίνει προς τα πάνω, κλείνουν και αποτρέπουν την παλινδρόμησή του.

Έτσι, η φλεβική ανεπάρκεια προκαλείται όταν οι βαλβίδες δε λειτουργούν σωστά, με αποτέλεσμα το φλεβικό αίμα να παλινδρομεί προς τα πόδια. Αυτή η δυσλειτουργία οφείλεται σε κληρονομικότητα, πολύωρη ορθοστασία ή κάθισμα, αυξημένο σωματικό βάρος, πολυτοκία ή συνδυασμό των παραπάνω, και ονομάζεται πρωτοπαθής φλεβική ανεπάρκεια. Η δευτεροπαθής φλεβική ανεπάρκεια οφείλεται σε παλαιότερη εκτεταμένη φλεβοθρόμβωση ή άλλη συνυπάρχουσα πάθηση.

Όταν το φλεβικό αίμα παλινδρομεί προς τα πόδια μπορεί να παρουσιαστούν συμπτώματα όπως πόνος, αίσθημα βάρους, κάψιμο, φαγούρα. Επίσης τα πόδια των ασθενών ίσως είναι πρησμένα, ελαφρώς ερυθρά, με κάποιες φλέβες να διαγράφονται έντονα (φλεβεκτασίες), κάποιες να είναι φουσκωμένες (κιρσοί), και κάποιες να φαίνονται ως σπασμένες κυανέρυθρες (ευρυαγγείες/τηλαγγειεκτασίες).

Ανάλογα με τη βαρύτητα του προβλήματος εμφανίζονται τα παραπάνω συμπτώματα.

• ανεπάρκεια των «εν τω βάθει φλεβών» (βρίσκονται βαθιά στους μυς) σημαίνει ότι έχουμε σοβαρότερο πρόβλημα, με πιο έντονα συμπτώματα, όμως δεν είναι ιδιαίτερα συχνή.

• ανεπάρκεια των «επιπολής φλεβών» (βρίσκονται επιφανειακά κάτω από το δέρμα) σημαίνει ότι έχουμε ηπιότερο πρόβλημα, με λιγότερο έντονα συμπτώματα, αλλά με εμφανέστερα σημάδια της φλεβικής ανεπάρκειας (κιρσοί/ευρυαγγείες).

Για τη διάγνωση της φλεβικής ανεπάρκειας, συνδυάζεται κλινική εξέταση με έγχρωμο υπερηχογραφήμα φλεβών των κάτω άκρων (triplex).

Οι κίνδυνοι που κρύβει η φλεβική ανεπάρκεια είναι:

• φλεβοθρόμβωση

• πιθανότητα ρήξης του κιρσού ή της φλεβεκτασίας με αιμορραγία

• εξέλιξη της νόσου σε πληγή (φλεβικό έλκος).

Από τη στιγμή εμφάνισης της νόσου απαιτείται συντηρητική και υποστηρικτική αγωγή και επεμβατική και χειρουργική θεραπεία ανάλογα με την βαρύτητα, την ηλικία και τα προβλήματα του ασθενούς. Για την υποστήριξη της αγωγής πρέπει να αποφεύγονται:

• άσκοπη ορθοστασία

• έκθεση στον ήλιο και την ζέστη

• χρήση αποτριχωτικού κεριού

• χρήση παπουτσιών με ψηλό τακούνι ή τελείως επίπεδα

• χρήση πιεστικών εφαρμοστών παντελονιών

• αυξημένο σωματικό βάρος

• φλεβοτονικά φάρμακα τους θερινούς μήνες

• ελαστικά καλσόν

Η κλασική χειρουργική θεραπεία γίνεται με αφαίρεση/εκτομή της μείζονος ή/και ελάσσονος σαφηνούς (σαφηνεκτομή/stripping), με ταυτόχρονη εκτομή των κιρσών. Η επέμβαση γίνεται με πολύ μικρές τομές.

Απαιτεί γενική ή περιοχική αναισθησία, κινητοποίηση του ασθενούς 2 ώρες μετά την επέμβαση και εξιτήριο μερικές ώρες αργότερα. Κατόπιν επίδεση του σκέλους και πολύ περπάτημα για 7 ημέρες και στη συνέχεια αφαίρεση των ραμμάτων ή των sterile strips και χρήση ελαστικής κάλτσας μέχρι κάτω από το γόνατο για μερικές εβδομάδες.

Με την επεμβατική θεραπεία γίνεται συρρίκνωση της μείζονος ή/και ελάσσονος σαφηνούς με laser χωρίς τομές.
Απαιτεί αναισθησία τοπική, κινητοποίηση του ασθενούς 2 ώρες μετά την επέμβαση και εξιτήριο μερικές ώρες αργότερα. Επίδεση του σκέλους ή χρήση ελαστικής κάλτσας έως ψηλά στον μηρό. Πολύ περπάτημα για 7 ημέρες και στη συνέχεια αφαίρεση των sterile strips. Χρήση ελαστικής κάλτσας μέχρι κάτω από το γόνατο για μερικές εβδομάδες.
Το ίδιο ισχύει για την χρήση ραδιοσυχνοτήτων ή άλλων μέσων συρρίκνωσης της φλέβας.

Σύγκριση μεθόδων:
• Η θεραπεία με laser υπερέχει της κλασσικής επέμβασης στο αισθητικό αποτέλεσμα, στον μετεγχειρητικό πόνο και στην πιο άνετη κινητοποίηση.

• Αν εφαρμοσθεί σε ασθενή με καλή και επαρκή αξιολόγηση του προβλήματος προεγχειρητικά, το επεμβατικό αποτέλεσμα είναι άριστο και η πιθανότητα μελλοντικής υποτροπής των κιρσών δεν διαφέρει με την κλασική επέμβαση.

• Και οι δύο μέθοδοι έχουν πιθανότητα επιπλοκών μικρότερη του 0,2%!

• Η θεραπεία με laser έχει μεγαλύτερο κόστος, οφειλόμενο στην χρήση ειδικών υλικών.

Για τις ευρυαγγείες ενδείκνυται η σκληροθεραπεία και το laser. Η σκληροθεραπεία είναι η μέθοδος πρώτης εκλογής και στην συνέχεια αν απαιτηθεί το laser.
Η σκληροθεραπεία είναι η έκχυση εντός της ευρυαγγείας, της φλεβεκτασίας, ειδικού φαρμάκου που ονομάζεται σκληρυντική ουσία. Η έκχυση γίνεται με ιδιαίτερα μικρή βελόνα, και ολοκληρώνεται σε μερικές συνεδρίες.

Περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την φλεβική ανεπάρκεια μπορείτε να βρείτε στο http://www.aggeiologia.gr/.