Ανδρολογία, Ουρολογία, Υγεία
Τι είναι ο Πριαπισμός και πως μπορεί να αντιμετωπιστεί
10/06/2016 , 10:05 AMΠριαπισμός
ονομάζεται η εμμένουσα στύση, που δε συνοδεύεται από σεξουαλική επιθυμία και είναι συνήθως επώδυνη. Η άμεση θεραπεία συνήθως είναι απαραίτητη, για να μην προκληθεί βλάβη του ιστού που μπορεί να οδηγήσει σε αδυναμία πρόκλησης στύσης ή διατήρησής της (στυτική δυσλειτουργία).
Ο πριαπισμός εκδηλώνεται συνήθως σε άνδρες μεταξύ 20 έως 50 ετών, αλλά έχουν παρατηρηθεί ακόμα και σε αγόρια ηλικίας μεταξύ 5 και 10 ετών.
Ως προς την αιτία πρόκλησης, ο πριαπισμός διακρίνεται σε πρωτοπαθή (ιδιοπαθή) και δευτεροπαθή, και σε άλλο επίπεδο διακρίνεται σε ισχαιμικό τύπο (ή πριαπισμό χαμηλής ροής) και μη ισχαιμικό τύπο (ή πριαπισμό υψηλής ροής).
Ο ισχαιμικός τύπος, που είναι ο πιο συνήθης, είναι ο πιο επικίνδυνος, καθώς προκαλεί παρατεταμένη απόφραξη του φλεβικού δικτύου. Tο αίμα δε μπορεί να φύγει κατά τη φάση της χάλασης από το πέος κι έτσι απαιτείται άμεση αντιμετώπισή του. Μπορεί να εκδηλωθεί με ανεπιθύμητη στύση διάρκειας μεγαλύτερης των 6 ωρών, με άκαμπτο το σώμα του πέους και μαλακό το άκρο του πέους (βάλανος) και με επώδυνη στύση ή αρκετά ευαίσθητο στην στύση πέος. Στο μη ισχαιμικό τύπο, το αίμα είναι αρτηριακό και έτσι η αντιμετώπισή του μπορεί να καθυστερήσει για λίγο, χωρίς συνέπειες για τον ασθενή. Μπορεί να εκδηλωθεί με ανεπιθύμητη στύση που διαρκεί τουλάχιστον 6 ώρες, αλλά το πέος δεν είναι άκαμπτο, ενώ πολλές φορές η στύση είναι ανώδυνη.
ΑΙΤΙΑ ΠΡΙΑΠΙΣΜΟΥ
Αν και εμφανίζεται περίπου στο 1/3 των περιπτώσεων, τα αίτια του ιδιοπαθούς πριαπισμού δεν είναι γνωστά.
Ο δευτεροπαθής πριαπισμός ανάλογα με τα αίτιά του διακρίνεται σε:
Θρομβοεμβολικός: εκδηλώνεται σε ασθενείς με λευχαιμία, δρεπανοκυτταρική αναιμία, και λιπώδες έμφρακτο. Η θεραπεία αυτών των ασθενών περιλαμβάνει αλκαλοποίηση, αναλγησία, ενυδάτωση και μεταγγίσεις.
Τραυματικός: παρουσιάζεται μετά από τραύμα στα γεννητικά όργανα ή/και το περίνεο. Οι τραυματισμοί μπορεί να προκαλέσουν αιμορραγία, φλεβική θρόμβωση, και οίδημα του πέους, που προκαλούν πριαπισμό χαμηλής ροής. Σε αντίθετη περίπτωση, αν η κάκωση προκληθεί στη σηραγγώδη αρτηρία, παρατηρείται πριαπισμός υψηλής ροής.
Νευρογενής: εκδηλώνεται λόγω βλαβών στη σπονδυλική στήλη, σε αυτόνομη νευροπάθεια και κατόπιν αναισθησίας κατά τη διάρκεια επεμβάσεων.
Νεοπλασματικός: οφείλεται σε κακοήθη νεοπλάσματα και απόφραξη της φλεβικής παροχέτευσης ή σε μερική αντικατάσταση των σηραγγωδών κόλπων από το νεόπλασμα. Για τη θεραπεία του χρησιμοποιούνται αντιβιοτικά, αναλγητικά, ακτινοβολία ή/και χημειοθεραπεία με σκοπό την αντιμετώπιση της μεταστατικής νόσου.
Φαρμακευτικός: κάποιες κατηγορίες φαρμάκων, όπως ορισμένα αντιυπερτασικά και αντιψυχωτικά, ενέσιμα φάρμακα που χορηγούνται στο πέος για την αντιμετώπιση στυτικής δυσλειτουργίας, αντικαταθλιπτικά, αντιπηκτικά ενοχοποιούνται για πιθανή πρόκληση πριαπισμού.
Μετά από χρήση ουσιών. Η κατάχρηση κάποιων παράνομων ουσιών ή φαρμάκων ενδέχεται να προκαλέσουν πριαπισμό, ειδικά χαμηλής ροής. Στις πιθανές αιτίες συγκαταλέγονται η χρήση μαριχουάνας και κοκαΐνης, η υπερβολική χρήση φαρμάκων για στυτική δυσλειτουργία καθώς επίσης και η υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ σε συνδυασμό με κάποιες από τις ανωτέρω ουσίες.
ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΠΡΙΑΠΙΣΜΟΥ
Η θεραπεία που δεν απαιτεί ειδικά μέτρα περιλαμβάνει παγοκύστες, αναλγητικά, οιστρογόνα, περίδεση πέους και αντιπηκτικά.
Επίσης, μπορεί να αντιμετωπιστεί με ενδοσηραγγώδη ένεση α-αδρενεργικών φαρμάκων. Τα φάρμακρα αυτού του τύπου προκαλούν αγγειοσύσπαση. Η ένεση του φαρμάκου γίνεται εντός του σηραγγώδους σώματος και μπορεί να επαναληφθεί μετά από 5 min.
Ένας άλλος τρόπος αντιμετώπισης είναι η παρακέντηση και εκκένωση του περιεχομένου των σηραγγωδών σωμάτων. Κατά αυτή τη μέθοδο, εισάγεται βελόνα κάθετα στο σηραγγώδες σώμα και γίνεται αναρρόφηση του αίματος μέχρι να επιτευχθεί χάλαση του πέους.
Είναι σημαντικό να επισημάνουμε ότι όταν ο πριαπισμός αντιμετωπιστεί εντός λίγων ωρών, οι ασθενείς συνήθως αποφεύγουν τη στυτική δυσλειτουργία. Όμως, αν η αντιμετώπιση καθυστερήσει τότε λόγω βλάβης του στυτικού ιστού, πρέπει να ακολουθηθεί χειρουργική θεραπεία.